Για τις γυναίκες μάνες που πάλεψαν με έναν καρκίνο που δεν ήταν τελικά ζώδιο, αξίζει ένα θερμό χειροκρότημα. Ένα θερμό χειροκρότημα από καρδιάς. Πόσο κουράγιο και δύναμη έπρεπε να αντλήσουν, πόσα μεγάλα ψυχικά αποθέματα έπρεπε να έχουν για να βγουν σώες και νικήτριες στην μάχη της ζωής τους, είναι απίστευτο.
Μόνο αυτές γνωρίζουν τη μεγάλη πάλη με τους δαίμονες που έχουν αντιμετωπίσει. Μόνο εκείνες γνωρίζουν πως ένιωσαν όταν πρωτάκουσαν από τον γιατρό για την κατάσταση της υγείας τους. Για αυτό το άτιμο καβουράκι που μεγάλωνε ύπουλα μέρα με τη μέρα. Για αυτό το καβούρι που δεν ήξερες που μπορεί να βρεθεί την επόμενη ώρα, το επόμενο λεπτό. Που δεν ήξερες αν θα επεκταθεί και αν θα εξαπλωθεί… Μόνο εκείνες γνώριζαν πόσο δυνατά ήταν τα καρδιοχτύπια σε κατάσταση τρέλας, ανησυχώντας όχι για τον εαυτό τους αλλά για τα παιδιά τους. Που ίσως να μεγάλωναν δίχως μάνα, εάν στην πάλη αυτή νικούσε το θεριό.
Η δύναμη που άντλησαν, μετά από τόσες χημειοθεραπείες, τόσο ψυχολογικό πόλεμο με τις βελόνες, τα ατέλειωτα φάρμακα, τις ναυτίες και τα πάρε δώσε με το θάνατο, πήγαζε από τα παιδιά τους. Έπρεπε να κρατηθούνε ζωντανές, είχαν ζωές να φροντίσουν. Αντιμέτωποι με τους χειρότερους φόβους και εφιάλτες, κάθε βράδυ, αφού φιλούσαν τα βλαστάρια τους, υπενθυμίζοντας σε αυτά ότι όλα θα πάνε καλά, έβαζαν τις εικόνες τους μπροστά στους εφιάλτες, για να μπορούν να συνεχίζουν τον αδιάκοπο τους αγώνα. Ήταν η δύναμή τους. Η θέλησή τους για να συνεχίζουν να ζουν..
Ένα μεγάλο μπράβο και ένα ευχαριστώ, για όλες τις μάνες που πάλεψαν και έδωσαν σκληρούς αγώνες ώστε να βγουν νικήτριες. Που αψήφησαν τις πιθανότητες. Που έζησαν. Έζησαν όχι για τις ίδιες αλλά για τα παιδιά τους. Για τη νέα γενιά. Για τα παιδιά τού σήμερα που θα είναι οι πολίτες του αύριο.
Παράλληλα, αξίζει να μη λησμονούμε και όλες τις υπόλοιπες, που όσο και να πάλεψαν αλλά δυστυχώς, με απογοήτευση τεράστια αλλά και ταυτόχρονα με περηφάνεια, δεν κατάφεραν να γελάσουν τον θάνατο. Διότι αυτός ήταν σίγουρος και ανυποχώρητος αλλά δόθηκαν σίγουρα απίστευτα σκληροί αγώνες!
Και για όσες συνεχίζουν να αγωνίζονται, για τα παιδιά τους, για την αγάπη τους, για τα βλαστάρια τους, τα αγγελούδια τους. Να έχουν πάντοτε έναν φύλακα άγγελο να τους συντροφεύει στα μονοπάτια τής πάλης και να συνεχίζουν να αντλούν δύναμη. Αυτές είναι οι πραγματικές γυναίκες. Τόσο αδύνατες σωματικά αλλά τόσο δυνατές ψυχικά. Που δε σταμάτησαν ποτέ να αγαπούν και να αγωνίζονται για τις αγάπες τους.
Αφιερωμένο σε όλες τις γυναίκες πολεμίστριες με το θεριό, σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης. Αφιερωμένο στην κάθε Μαρία, στην κάθε Ελένη, στην κάθε γυναίκα που έδωσε τα πάντα και συνεχίζει να τα δίνει, για τα παιδιά του κόσμου αυτού, τους πολίτες του αύριο…
