Για τον καθένα ο τόπος καταγωγής είναι αδιαμφισβήτητα ο πιο αγαπημένος.
Η Σύμη μου, το νησί που είναι κρυμμένο στην αγκαλιά της Ανατολής, το νησί που πέρασαν, κατάκτησαν, πολιόρκησαν πολλοί αλλά ποτέ δεν έχασε την ταυτότητά του... έρχονται σήμερα και μου την παρουσιάζουν σαν την Μύκονο!
Ε, όχι φίλε μου, η Σύμη Μύκονος δε θα γίνει ποτέ. Και να σου πω δε θέλω να γίνει. Πού να χωρέσει τόσο χρώμα άλλωστε; Δε λέω ωραίο το λευκό αλλά σαν το λουλάκι που αγκαλιάζει αρμονικά την ώχρα δεν έχει.
Κάθε νεοκλασικό έχει τη δική του ιστορία, κάθε ερειπωμένο σπίτι έναν καημό να το κρατά ακόμα όρθιο.
Κάθε στενό ένα στεναγμό και ένα κρυφό γελάκι.
Μπορεί να μην έχει την τάδε επώνυμη παραλία με τις πανάκριβες ξαπλώστρες, έχει όμως τον Δυσάλωνα που μόνο στη θέα του, σου κόβεται η ανάσα! Έχει τα κρυστάλλινα νερά που είναι για όλους!
Εκεί με ένα μπουκαλάκι νερό νιώθεις όλο το μεγαλείο της απλότητας.
Και μόλις το αδειάσεις κάνεις την ευχή σου τάμα στον αρχιστράτηγο και το πετάς στη θάλασσα και αυτόματα γίνεται προσευχή!
Στη Σύμη έχεις την επιλογή να περάσεις απαρατήρητος, γιατί απλά είσαι άνθρωπος σαν όλους τους άλλους.
Ναι... Η Σύμη είναι αρχόντισσα γιατί αυτό της αξίζει!
Δεν είναι για τους λίγους αλλά ούτε για τους πολλούς.
Είναι γι' αυτούς που εκτιμούν την ομορφιά της ματιάς τους.
Τη Σύμη τη γεύεσαι και τη ζεις με τη ψυχή σου πρώτα... μετά αρχίζουν οι υπόλοιπες αισθήσεις να λειτουργούν.
