Δε σου αρέσουν οι δεύτερες σκέψεις.
Θες να είσαι με ανθρώπους που δε χρειάζεται να κάνεις δεύτερες σκέψεις γι’ αυτούς.
Όπως κανείς, δε χρειάζεται να ανησυχήσει με δεύτερες σκέψεις για σένα.
Όταν πεις «είσαι εκεί»…ο κόσμος να χαλάσει, Είσαι!
Όχι στα λόγια. Με πράξεις!
Έμαθες να συμπαραστέκεσαι, να συμπάσχεις, και το κυριότερο ν’ ακούς!
Ν’ αφουγκράζεσαι! Να εμβαθύνεις. Να κατανοείς. Να καταλαβαίνεις!
Από πάντα σε άγγιζαν βαθιά, οι ιστορίες ζωής των ανθρώπων και σεβόσουν το σταυρό που κουβαλούν στις πλάτες τους, προσπαθώντας να βοηθήσεις έμπρακτα, ν’ αλαφρώσει έστω λίγο.
Από πάντα ήσουν η «ψυχή της παρέας».
Ο παγοθραύστης στις στιγμές αμηχανίας.
Ο διασκεδαστής στις άσχημες.
Στα δύσκολα γινόσουν καραγκιόζης για να δεις ένα χαμόγελο έστω.
Τότε μόνο, θεωρούσες ότι πραγματικά κατάφερες κάτι Σημαντικό.
Πάντα έβρισκες κάτι να κάνεις, κάτι να πεις, για να νιώσουν -οι άλλοι- όμορφα, και να ξεχάσουν τα βάσανά τους.
Ακόμη και παρακάμπτοντας τον εαυτό σου τις φορές που ήσουν κομμάτια μέσα σου…
Ζωγράφιζες –τότε- το καλύτερο χαμόγελο στο πρόσωπό σου, και το πάγωνες εκεί ώσπου να το μεταδώσεις σε όλους!
Ήθελες μόνο να εισπράττεις λαμπερά μάτια από χαρά!
Έκανες, το λάθος να περιμένεις να σου φερθούν όπως εσύ, κι έθρεφες για χρόνια αυτή τη ψευδαίσθηση μέσα σου, προσπαθώντας να δικαιολογήσεις πράξεις κι Απραξίες -ακαταλαβίστικες για σένα- και συμπεριφορές που δε σου άξιζαν.
Βέβαια, πλήρωσες την αφέλειά σου αυτή, ακριβά!
Απογοητεύτηκες από φιλίες που υπήρξαν ανάξιες να εκτιμήσουν όλα όσα ήσουν γι’ αυτές.
Πληγώθηκες από έρωτες που απεδείχθησαν λίγοι και φτηνοί κι ας τους έδωσες τα πιο ακριβά κομμάτια της ψυχής σου.
Προδόθηκες από ανθρώπους που τους θεωρούσες «δικούς σου» ασυζητητί.
Δεν το μετάνιωσες! Ούτε προσπάθησες να το αλλάξεις!
Έτσι είσαι! Έτσι λειτουργείς. Έτσι είναι η στόφα σου.
Με τους ανθρώπους π’ αγαπάς αφήνεσαι! Χαλαρώνεις.!
Ξεχνάς να φυλαχτείς. Άσε, που δεν το θες κιόλας!
Δίνεσαι ψυχή και σώμα.! Ολότελα!
Τους απλώνεις τη ψυχή σου και τους αφήνεις να πατήσουν πάνω της, ν’ ανακαλύψουν την ομορφιά μιας καθαρής ψυχής που Αγαπάει άνευ όρων και ορίων…
Δε φυλάς το σώμα σου. Το παραδίδεις «γυμνό» κι ελπίζεις να το ζεστάνουν και να μη το κατασπαράξουν…
Ουτοπικά σχεδόν, σ ΄έναν κόσμο που αρέσκεται ν’ ακούει και να λέει «Μεγάλα λόγια» εσύ επιμένεις να Υπογράφεις με τις Πράξεις σου!
Χωρίς αναστολές. Χωρίς δισταγμό. Χωρίς δεύτερη σκέψη.
Γιατί έτσι έμαθες! Γιατί έτσι μόνο έχει Αξία!
Είσαι πάντα ακλόνητος βράχος για τους φίλους σου, κι ο ώμος που θα φορτώσουν το βάρος της ψυχής τους στις μαύρες τους.
Οι δικοί σου άνθρωποι μπορούν να υπολογίζουν σε σένα. Θα «είσαι εκεί» στη κάθε στιγμή που θα σε χρειαστούν….Στήριγμα!
Κι όταν ερωτευτείς, η λογική σου, πάει περίπατο.
Τα δίνεις όλα, Αδιαπραγμάτευτα. Χαρίζεσαι Ολοκληρωτικά!
Γιατί αυτό είναι το πιο Αυτονόητο για σένα!
Εμπιστεύεσαι τυφλά. Και σκορπίζεσαι.
Ξοδεύεσαι ολοκληρωτικά, ακόμη και για ένα χαμόγελο, μόνο.
Απ’ όσους αγαπάς. Απ’ όσους ξεχώρισες και πίστεψες πως δε θα σε προδώσουν Ποτέ και για κανέναν λόγο.
Αυτά τα Ανυπόγραφα «Ποτέ» που ξεστομίζονται εύκολα και παραμένουν μόνο λέξεις…που κάθε φορά πληγώνουν και βλάπτουν σοβαρά την καρδιά σου!
