Με ρώτησαν τι τέλος θα έδινα σε έναν απόλυτο έρωτα…
Ήταν η πιο δύσκολη ερώτηση που μου είχαν κάνει… Τι να απαντήσω; Τι τέλος θα έδινα ή τελικά τι τέλος έδωσα;
Σε εκείνο τον έρωτα που πλημμύρισε κάποτε όλο μου το είναι – κι όχι μόνο όλο μου το κορμί – αλλά κι όλο μου το μυαλό, δε θα έδινα κανένα τέλος! Ποιος τρελός θα ευχόταν να τελειώσει κάτι τέτοιο και να σταματήσει να το ζει; Πόσο εύκολο είναι να ξαναβρεις κάτι παρόμοιο; Ποιος σε γλιτώνει από το πόνο που σου προκαλεί; Γιατί, λοιπόν, να επέλεγα να δώσω τέλος; Θα επέλεγα να μπορώ να κρατήσω αυτό που ζω, για όσο ζω!
Δε ξέρω πόσο θα ταίριαζε όμως κάτι τέτοιο… πόσο θα ταίριαζε σε έναν απόλυτο έρωτα να μην έχει τέλος. Οι περισσότεροι λήγουν το ίδιο έντονα και απότομα όπως ξεκίνησαν! Εξάλλου ένας μεγάλος έρωτας αξίζει και μεγάλο τέλος. Ούτε η συνήθεια θα ταίριαζε να διαλύσει ένα τέτοιον έρωτα… θα του έπεφτε λίγη! Σίγουρα κάτι άλλο θα τον διέλυε νωρίτερα, πριν προλάβει αυτή να εξαπλωθεί.
Κι έτσι το τέλος που δίνεις είναι διαφορετικό! Κι ενώ μπορεί να μη θες να του δώσεις κάποιο τέλος, αναγκάζεσαι να δώσεις. Ένα τέλος που σε τσακίζει, σε σκίζει σε χίλια κομμάτια…
Ό,τι ένιωσε αυτός ο έρωτας, το τέλος του το καταστρέφει. Ένα τέλος τόσο βαρύ και δραματικό. Γιατί αν προσπαθήσεις να του δώσεις λιγότερη βαρύτητα, ισοπεδώνεις μαζί και τον έρωτα του. Είναι σαν να μειώνεις την ίδια του την αξία! Και πώς μπορείς να το κάνεις αυτό σε κάτι απόλυτο;
Προσπαθείς να μαζέψεις τα χίλια κομμάτια, ψάχνοντας τρόπους να τα ξαναβάλεις στη θέση τους… Σε ποια θέση όμως; Πάνω στην ταραχή, ξέχασες… πού μπαίνουν και πώς;
Και ψάχνεις και τον χρόνο… και μέσα από τον χρόνο ψάχνεις τρόπους να ξεχάσεις. Μα γίνεται να ξεχάσει ποτέ το μυαλό τελείως κάτι τόσο μεγάλο και δυνατό; Να εξασθενήσει γίνεται μόνο και να πάρει τη θέση που του αρμόζει από μόνο του. Γιατί τα μεγάλα κομμάτια, βρίσκουν πάντα ένα χώρο να στριμωχτούν μέσα σου. Απλά με την πάροδο του χρόνου, αυτός ο χώρος μικραίνει! Μην ελπίζεις ότι θα εξαφανιστεί… Άλλωστε κάτι τέτοιο δε θα το επέτρεπες ούτε εσύ!
Χρειάζεσαι αυτόν τον μικρό χώρο… Τον χρειάζεσαι για να σου θυμίζει όσα έζησες… κι όχι από φόβο μήπως τα ξαναζήσεις, αλλά από την ανάγκη να νιώθεις ευγνώμων για όλα αυτά! Για αυτόν τον έρωτα… για αυτό το ΤΕΛΟΣ!
Η Ελένη Αλεξανδροπούλου κυνηγάει όνειρα, φωτογραφίζει, γράφει στο προσωπικό της blog readmebyeleni και ταξιδεύει.
