Θαρρώ ήρθε η ώρα να αρχίσουμε να τα λέμε όλα με λέξεις που καταλαβαίνουν όλοι, πράγματα καθημερινά, φυσιολογικά και όχι τίποτα παραμύθια δεύτερης διαλογής.
Να μιλήσουμε για γήινες υπάρξεις και όχι αερικά. Να μιλήσουμε για σένα, για μένα, που και το χάδι θέλουμε αλλά να και να βάλουμε τις φωνές όταν πρέπει.
Να δείξουμε την απέχθειά μας αλλά και την αγάπη μας αρκεί να τηρούμε τα όρια.
Να σε νοιαστώ και να μοιραστώ την αγωνία σου αλλά να, έχω κι εγώ τις δικές μου και είναι βαριές.
Η γυναίκα δεν είναι ένα θαύμα κινητό. Η γυναίκα δεν γεννιέται έτοιμη και να ξέρει απ' έξω τις οδηγίες λειτουργίας της. Η γυναίκα μαθαίνει και μαθαίνεται κάθε μέρα και κάθε βράδυ που λυγίζει στο μαξιλάρι της... ψόφια. Γυναίκα είναι αυτή που με την παρουσία της απλά κερδίζει το κόκκινο κραγιόν και τη δωδεκάποντη γόβα με τον κόκκινο πάτο.
Αυτή που σε τίκτει εσύ το αρσενικό και η κάθε άλλη που έχεις τον τίτλο το γυναικείο, οφείλεις να τη σέβεσαι αν τρόπος που φέρεται είναι ο ανάλογος.
Γιατί ρε φίλε τις " τα έχω καλά με όλους " πολλοί τις συζήτησαν αλλά δεν τις αγάπησαν.
Γιατί τις απεχθάνομαι εκείνες που οι αδυναμίες τους κρέμονται στη λέξη γυναίκα.
Ξέρεις υπάρχουν οι γυναίκες, οι κυρίες και αυτές που έχουν ονοματεπώνυμο.
Μάντεψε ποιες λατρεύω.
