Yπάρχουν φορές που αισθάνομαι πως ο κόσμος στον οποίο ζω δεν με αντιπροσωπεύει.
Νιώθω πως δεν είναι φτιαγμένος για μένα και ολοένα με απογοητεύει. Εγώ θέλω να αντικρίζω ανθρώπους γελαστούς, με στόφα φτιαγμένη με αγάπη και καλοσύνη. Όμως, όλο και πιο συχνά συναντώ δράκους και λύκους αντί για πρίγκιπες και νεράιδες. Θα ήθελα να το έχω συνηθίσει, αλλά δεν μπορώ. Για την ακρίβεια, δεν αντέχω αυτούς τους ανθρώπους που μετατράπηκαν σε αλαζόνες, υπερόπτες, αγενείς και κριτές των πάντων.
Εδώ και σχεδόν ενάμιση χρόνο ο κόσμος ζει την πανδημία και πολλοί άνθρωποι δοκιμάζονται − νοσούν ή και πεθαίνουν. Βλέπω πολλούς ανθρώπους να μην εκτιμούν το δώρο της ζωής, παρότι ως τώρα είναι από τους τυχερούς που δεν έχει χτυπήσει την πόρτα τους ο κορωνοϊός. Συναντώ ανθρώπους που βγάζουν στην επιφάνεια την χειρότερη εκδοχή του εαυτού τους. Γίνονται αγενείς και κακοί ενώ όλη αυτή η δύσκολη συγκυρία θα έπρεπε να τους κάνει δοτικούς και αλληλέγγυους. Δυστυχώς , υπάρχει πολλή τοξικότητα και εγώ δεν την αντέχω. Αλήθεια, άλλοι πώς την αντέχουν;
Καλό θα ήταν o καθένας από εμάς να καθίσει να σκεφτεί πώς θα γίνει καλύτερος, πώς θα αποκτήσει ενσυναίσθηση και πώς θα μάθει να απολαμβάνει το κάθε πολύτιμο δευτερόλεπτο του δώρου που λέγεται ζωή.
Το κλειδί για όλα αυτά είναι η αγάπη. Η αγάπη θεραπεύει κάθε δυσκολία και πληγή, κάθε μορφής απώλεια και θλίψη. Ακόμη και τον εαυτό μας αν χάσουμε κάποια στιγμή, η αγάπη μας για εμάς θα μας βοηθήσει να τον ανακαλύψουμε ξανά.
Μόνο ας βιαστούμε, γιατί ο χρόνος είναι κάτι το σχετικό και πολλές φορές μπορεί να έχει κοντινή ημερομηνία λήξης. Ας πάρουμε την αγάπη για το κάθε τι απ' το χέρι και ας περπατήσουμε μαζί. Τώρα πρέπει να το κάνουμε αυτό, αύριο μπορεί να είναι αργά. Είναι ωραίο αυτό το μαζί, έχει χρώματα ζωηρά, όμορφα. Έτσι θα πρέπει να είναι κι ο κόσμος που ιδανικά θα θέλαμε να φτιάξουμε. Δεν είναι ακατόρθωτο, θέληση χρειάζεται.
Αυτόν τον κόσμο τον δύσκολο μα τόσο όμορφο, όλοι εμείς θα πρέπει να τον ονειρευτούμε και να τον δημιουργήσουμε. Κυρίως, όμως, να τον αγαπήσουμε. Μπορούμε;
