Δε φοράς μάσκα όταν πουλάς τα όνειρα σου στο βωμό της καθημερινότητας για ένα κομμάτι ψωμί;
Όταν περνάς μπροστά από τους άστεγους και στη ντουλάπα σου τα αντισκωρικά φτουράνε για τις αμεταχείριστες κουβέρτες;
Δε φοράς μάσκα όταν ψάχνεις το εικοσάλεπτο για να το δώσεις στα παιδιά των φαναριών;
Όταν το αφεντικό φωνάζει, κατεβάζει καντήλια, βρίζει αγίους και συ χαμηλώνεις μπροστά του το κεφάλι.
Δε φοράς μάσκα όταν βρίζουνε στο γήπεδο τη μάνα σου και συ τη δική τους;
Όταν σε ρωτάνε τι δουλειά κάνεις και χαμηλώνεις το βλέμμα, αφού γιατρός, τραπεζικός και ονομαστός είναι οι μόνες καλές απαντήσεις.
Δε φοράς μάσκα όταν βλέπεις τη γειτόνισσα με νέα μελανιά; Bρε έπεσε πάλι η κακομοίρα.
Όταν οι χυμοί του έρωτά του τρέχουν ανάμεσα στα σκέλια σου, αλλά οι δικοί σου είναι ακόμη καλά φυλαγμένοι στη μήτρα σου.
Όταν σου λένε «δεν ξέρεις εσύ» και συ ξέρεις αλλά δεν έμαθες.
Πότε εν τέλει τη φοράς και πότε τη βγάζεις;
Διαφορά καμία…
