Το «Όσα δεν μπόρεσες να πεις» της Νάσιας Παναγοπούλου είναι μια συγκλονιστική, αληθινή ιστορία αφιερωμένη στη διαφορετικότητα και στην κακοποίηση. Με αφορμή αυτό το εξαιρετικό βιβλίο αλλά και την Παγκόσμια Ημέρα Ενημέρωσης για τον Αυτισμό, η συγγραφέας μίλησε στο Ewoman και την Ιουστίνα Φιλιππίδου. Την ευχαριστούμε θερμά.
Το βιβλίο σας «Το όσα δε μπόρεσες να πεις» είναι μια αληθινή ιστορία. Πείτε μας λίγα λόγια αυτό:
Το «Όσα δε μπόρεσες να πεις» είναι πράγματι μια αληθινή ιστορία. Είναι κομμάτι της δικής μας οικογενειακής ιστορίας, όπως την βίωσε ο καθένας μας ξεχωριστά αλλά και το πώς αλληλεπιδράσαμε μεταξύ μας μέσα από αυτό το δύσκολο βίωμα. Ο κάθε αναγνώστης, ανάλογα με το τι κουβαλά στο σακίδιο της δικής του ζωής, έχει να πάρει και κάτι διαφορετικό. Θα ταυτιστεί, θα λάβει τα δικά του μηνύματα, θα προβληματιστεί και ενδεχομένως να αλλάξει την στάση ζωής απέναντι στα «δύσκολά» του.
Περιγράψτε μας τον πρωταγωνιστή Ιάσωνα, μέσα από τα δικά σας μάτια.
Ο Ιάσωνας είναι ένας σπουδαίος ταξιδευτής, ένας εξαιρετικός καπετάνιος που έμαθε να επιβιώνει αντιμετωπίζοντας και προσπερνώντας όλες τις «ξέρες» της ζωής του, μέσα από την καθαρότητα της ψυχής του. Ένας μοναδικός δάσκαλος που μας δίδαξε μέσα από τη διαφορετικότητά του τι σημαίνει να έχεις στη ζωή σου ελπίδα και αγάπη.
Η συγγραφή ενός βιβλίου, με θέμα άτομα με ειδικές ικανότητες είναι μια συγκινητική κίνηση υποστήριξης και ανθρωπιάς. Πώς θα θέλατε να το αγκαλιάσει το κοινό σας;
Κάθε ένας από εμάς έχει πολλές δύσκολες παρελθοντικές ιστορίες να αφηγηθεί. Μπορεί φαινομενικά λοιπόν όλες αυτές οι ιστορίες να είναι διαφορετικές, έχουν όμως έναν κοινό παρανομαστή: Τις δοκιμασίες και τις προκλήσεις που καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε μέσα από μια νέα συνθήκη που έρχεται να μας βγάλει από το δεδομένο μας. Θα ήθελα, λοιπόν, ο αναγνώστης μέσα από το βιβλίο μου να μπει στη διαδικασία αποδοχής και ενσυναίσθησης, να αντλήσει δύναμη και κουράγιο, προχωρώντας ένα βήμα παραπέρα τη ζωή του.
Είστε και η ίδια μητέρα που μεγαλώνει παιδί με αυτισμό. Ποια η συμβουλή σας για γονείς που βιώνουν κάτι αντίστοιχο;
Νομίζω ότι το να δώσω συγκεκριμένες συμβουλές δε θα ήταν και τόσο δόκιμο. Μέσα όμως από την περιγραφή του βιώματός μου, ο αναγνώστης έχει να πάρει πολλά και διαφορετικά μηνύματα. Σίγουρα η διάγνωση της διαφορετικότητας δεν είναι μια εύκολη υπόθεση. Ο γονιός που καλείται να αντιμετωπίσει το νέο αυτό δεδομένο στη ζωή του, θα το βιώσει αρχικά σαν πένθος. Ας μην ξεχνάμε ότι τα δύσκολα γεγονότα της ζωής τα βιώνουμε σαν απώλειες.
Το πένθος λοιπόν που τις συνοδεύει περνάει από πέντε στάδια: Άρνηση, θυμό, διαπραγμάτευση, κατάθλιψη, αποδοχή, όχι απαραίτητα με αυτή τη σειρά .Το πόσο επίσης κάποιος θα μείνει σε κάθε προαναφερόμενο στάδιο είναι θέμα ιδιοσυγκρασίας και άκρως προσωπικό. Μιλώντας, λοιπόν, προσωπικά, αφού πέρασα τα τέσσερα πρώτα στάδια σε ένα διάστημα έξι μηνών περίπου, ήρθε επιτέλους η αποδοχή, η συνειδητοποίηση και τα πολύτιμα δώρα. Έμαθα να ζω με την διαφορετικότητα του γιού μου, να μην πασχίζω να τον κάνω να κατανοήσει το πώς λειτουργεί ο «δικός μας κόσμος» αλλά να μπω εγώ στον δικό του, για να επικοινωνήσω μαζί του προσπαθώντας να τον κάνω χαρούμενο και ευτυχισμένο.
Έμαθα πως η αγάπη δεν έχει όρια, δεν έχει πρέπει και κανόνες που την διέπουν. Η αγάπη δεν έχει να κάνει με το ιδανικό και το άρτιο. Έχει να κάνει με τα πάντα και την ανιδιοτέλεια. Έμαθα να ζω το τώρα με τους σημαντικούς άλλους της ζωής μου, δίχως να αγχώνομαι για το τι θα συμβεί μετά, αφού δεν μπορώ να το προβλέψω. Έμαθα να συγχωρώ για μένα, γιατί μόνο έτσι μπορώ να προχωρήσω στη ζωή μου. Θα ήταν ένα μεγάλο δώρο για μένα αν καταφέρω μέσα από αυτό το δεύτερο βιβλίο μου να βοηθήσω τον αναγνώστη να ανοίξει την ψυχή του, δίχως ενοχές, τύψεις ή ντροπή και να μάθει να επικοινωνεί και να μοιράζεται τα δύσκολά του. Γιατί το μοίρασμα μαλακώνει τις ψυχές, δημιουργεί γέφυρες συναισθηματικές που οδηγούν στην ψυχή και στην καρδιά μας, μαλακώνοντας τα εσωτερικά μας τραύματα. Ελπίζοντας ότι ίσως έτσι καταφέρουν έρθουν σε επαφή με τα δικά τους τραύματα, να συνειδητοποιήσουν γιατί ήρθαν στη ζωή τους, να απαλλαγούν από τις ερινύες τους και τελικά να καταλάβουν τι τους πρόσφεραν αυτά, προχωρώντας ένα επόμενο βήμα τη ζωή τους. Βέβαια αυτό συνήθως δεν είναι μια καθόλου εύκολη διαδικασία. Όμως κάθε είδους αλλαγή θέλει προσωπικό κόπο και προσπάθεια.
Μπορεί η λογοτεχνία να επικρατήσει έναντι των ταμπού και στερεότυπων για θέματα ΑΜΕΑ/κακοποίησης;
Η λογοτεχνία έρχεται να δώσει τα δικά της μηνύματα, να μας αφυπνίσει, να μας ταρακουνήσει, να μας ξεβολέψει από τον αναπαυτικό καναπέ μας. Θα δώσει το πρώτο έναυσμα, αλλά δεν μπορεί να δώσει λύση, την λύση καλούμαστε να την δώσουμε εμείς αναλαμβάνοντας την προσωπική μας ευθύνη. Οδηγούμενοι έτσι σε μια διαδικασία δράσης. Δεν μπορούμε να περιμένουμε από κάποιον άλλο να μας δώσει τη μαγική ή σωτήρια λύση στο δικό μας πρόβλημα γιατί κάτι τέτοιο δεν γίνεται. Ποιος γνωρίζει καλύτερα από εμάς τις δικές μας αντοχές, την δική μας ιστορία;
Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να σας ευχαριστήσω θερμά για τον χώρο και τον χρόνο που μου διαθέσατε μέσα από την σελίδα σας.
Επιτρέψτε μου σ αυτό το σημείο να αναφέρω ότι όλο μου το έσοδο από τις πωλήσεις του «Όσα δε μπόρεσες να πεις» από τις εκδόσεις Φίλντισι, θα διατεθούν για τους σκοπούς της Ελληνικής εταιρίας Αυτιστικών ατόμων.
ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ
Η Νάσια Παναγοπούλου γεννήθηκε στα μέσα της δεκαετίας του ΄70 στην Αθήνα. Η επαφή της με τις βαθύτερες ανάγκες του ανθρώπου την ώθησε να ασχοληθεί από πολύ νωρίς με εναλλακτικούς τρόπους αυτογνωσίας. Αργότερα, αποφάσισε να εμβαθύνει ακόμη περισσότερο και να ασχοληθεί και επαγγελματικά με αυτό που αγαπούσε.
Σήμερα εργάζεται ως σύμβουλος ψυχικής υγείας, με εξειδίκευση στις διατροφικές διαταραχές. (Master pactitioner in eating disorders, Keadd & National Centre for Eating Disorders of British) είναι επίσης εναλλακτική θεραπεύτρια, (Samanic medicine, theta healing, Reiki Usui, Brohman method) γελωτοθεραπεύτρια (laughter yoga by Dr Madan Kataria).
Υπήρξε εθελόντρια στην Ελληνική εταιρεία προστασίας Αυτιστικών ατόμων, όπου συμμετείχε ενεργά σε πολλές δράσεις της. Ήταν από τα βασικά διοργανωτικά μέλη των φεστιβάλ για τον αυτισμό, της Ε.Ε.Π.Α.Α. Ως γελωτοθεραπεύτρια οργανώνει αφιλοκερδώς, ομάδες θεραπείας γέλιου προσφέροντας όλα τα έσοδα σε φιλανθρωπικούς σκοπούς.
Αγαπάει πολύ τη (συγ)γραφή την οποία και θεωρεί εξαιρετικό (ψυχο) θεραπευτικό εργαλείο.
Έχει ήδη εκδοθεί το βιβλίο «Η ζωγραφιά της Ελπίδας» από τις εκδόσεις Σαββάλας/Κοχλίας.Αρθογραφεί σε τοπική εφημερίδα στη στήλη των «ΑΜΕΑ». Είναι εμπνεύστρια και δημιουργός της «3D fairytale method» την οποία εφαρμόζει με επιτυχία στις ομαδικές θεραπείες της στο κέντρο «ΑΙΩΝ» που διατηρεί.
Ήταν από τις πρώτες Ελληνίδες μαμάδες που μίλησε ανοιχτά για τον αυτισμό του παιδιού της, πριν 20 χρόνια, σε μία εποχή που υπήρχε πλήρης άγνοια γύρω από το θέμα αυτό, αλλά και ελάχιστοι ειδικοί για να το διαγνώσουν.
