Το θεωρώ λογικό και αναμενόμενο, όπως και όλη η Ελλάδα άλλωστε, ως φοιτήτρια να έχω αποθεώσει την έννοια της μακαρονάδας σε πλήθος παραλλαγών και όλες τις εκφάνσεις της. Είτε πρόκειται για κλασσικό μακαρόνι, είτε για πέννες, φιόγκους και κοχυλάκια, μπορώ στο πι και φι (που λέγαμε και στα μέρη μου) να στα ετοιμάσω με φρέσκια ντομάτα και βασιλικό, κονσέρβα πελτέ, κρέμες γάλακτος ή σάλτσα πέστο.
Πέστο λοιπόν ή μην το λες, πίστεψε το ή αμφισβήτησε με, αλλά όπως λέει και η γνωστή διαφήμιση ολόσωστα, είμαι μακαρονάς, τι να κάνουμε?
Παραθέτω λοιπόν με μεγάλη συγκίνηση και λαιμαργία (όπως της αρμόζει), την πρώτη συνταγή που θα μοιραστώ λοιπόν μαζί σας. Μία από τις εναλλακτικές μακαρονάδες μου, με τις αλίκτυπες γαρίδες και τον παραδοσιακό κουρκουμά για συνοδεία.
Για δύο πιάτα χρησιμοποιώ περίπου το μισό πακέτο γαρίδες, και το μισό πακέτο μακαρόνια πέννες. Αν και είμαι σίγουρη πως οι αναλογίες, εύλογα θα προσαρμοστούν ανάλογα με το πόσα στόματα έχει να ταΐσει ο καθένας μας.
Τσιγαρίζω λοιπόν τις γαρίδες σε αντικολλητικό τηγάνι με ελάχιστο λάδι και ψιλοκομμένο (στο χέρι) σκορδάκι. Όταν φτάσουν περίπου σε αυτό το σημείο (βλέπε παρακάτω), τις σβήνω με ουζάκι και στο τσακίρ κέφι βάζω και λίγο από το υπόλοιπο σε πάγο για να το πιεί η μαγείρισσα που θα μεγαλουργήσει.
Ενώ ταυτόχρονα έχω ρίξει τις πέννες στο ήδη κοχλάζον νερό, μέχρι να εξατμιστεί το ουζάκι ( από το τηγάνι, όχι από το ποτήρι μου προς Θεού), παίρνω περίπου ένα ποτηράκι από το νερό βρασμού των ζυμαρικών μου και το προσθέτω στις γαρίδες που σιγοτσουρουφλίζονται ( ελεύθερη μετάφραση για το : μαγειρεύονται σε μέτρια προς δυνατή φωτιά).
Προσθέτω μία πρέζα χοντρό αλάτι, πιπέρι και τον πολυπόθητο κουρκουμά (τσαχπινιά της μαμάς) και αφήνω στην φωτιά μέχρι να ομογενοποιηθεί το νεράκι των γαρίδων σε μια ελαφριά λευκή σαλτσούλα. Σουρώνω παράλληλα τις πέννες (για εμάς ου στο χωριό μας τις τρώγαμε αλ ντέντε, τις σουρώνω στα 8-9 λεπτά) και τις επανατοποθετώ στην κατσαρόλα τους.
Μόλις γίνουν και οι γαριδούλες, τις προσθέτω και κατευθύνω το παρακάτω αποτέλεσμα (βλέπε φώτο) στο ικανοποιημένο στομάχι μου.
Καλή μας όρεξη είπαμε?
