Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μια πόλη που περίμενε τα Χριστούγεννα. Είχε φωτίσει τους δρόμους και τις βιτρίνες της, είχε στολίσει τα σαλόνια των σπιτιών, τα τζάκια και τα μπαλκόνια της. Μετρούσε αντίστροφα τις μέρες για τη μεγάλη στιγμή. Τη στιγμή του ΜΑΖΙ.
Μια φορά κι έναν καιρό ήταν κάποιοι άνθρωποι της πόλης που περίμεναν τα Χριστούγεννα. Έγραφαν λίστες για ψώνια, γράμματα για τον Άη Βασίλη, έκαναν σχέδια, ψώνιζαν, στόλιζαν, τραγουδούσαν, γελούσαν και πάλι από την αρχή. Σύντομα θα ερχόταν η στιγμή του ΜΑΖΙ.
Μια φορά κι έναν καιρό ήταν τα παιδιά. Τα παιδιά με τη μεγάλη καρδιά, που χωράει πολλούς πολλούς ανθρώπους μέσα της. Περίμεναν τα δώρα τους, τραγουδώντας τα κάλαντα κι άλλα όμορφα χριστουγεννιάτικα τραγούδια. Μόνο που καθώς περιδιάβαιναν την πόλη με τα τρίγωνα και τα ταμπουρίνα τους, πρόσεξαν πως υπήρχαν κι άλλοι άνθρωποι.
Αυτοί οι άλλοι άνθρωποι της πόλης, ΔΕΝ περίμεναν τα Χριστούγεννα. Δεν έγραφαν λίστες για δώρα και ψώνια, δεν στόλιζαν, δεν τραγουδούσαν. Κάποιοι δεν είχαν ποτέ οικογένεια. Κάποιοι είχαν κάποτε αλλά όχι πια. Οι αγαπημένοι τους είχαν γίνει μικρά αστέρια στο μεγάλο Σύμπαν. Κάποιοι δεν είχαν φίλους. Κάποιοι είχαν χάσει τη δουλειά τους, την πίστη στον εαυτό τους, την όρεξή τους για ζωή, το κέφι τους για γιορτές. Αυτοί οι «άλλοι» δεν περίμεναν τη στιγμή του ΜΑΖΙ.
Έτσι, τα παιδιά κάθισαν κι έγραψαν άλλα γράμματα στον Άη Βασίλη. Δεν του ζήτησαν παιχνίδια και ποδήλατα και βιβλία, ούτε τραμπολίνα και πατίνια και μουσικά όργανα. Ζήτησαν ένα δώρο μοναδικό, ένα δώρο για όλους τους ανθρώπους: συντροφιά. Ζήτησαν πλατιά χαμόγελα με ζεστές καρδιές και γεμάτες αγκαλιές. Ζήτησαν καλοσύνη σε όσους ήταν μόνοι και γενναιοδωρία. Ζήτησαν φαγητό για όλους και ζεστασιά. Ζήτησαν το «μαζί» να νικά πάντα τη μοναξιά των Χριστουγέννων.
Επειδή φοβήθηκαν πως μπορεί να μην έφταναν εγκαίρως τα γράμματα, πήραν τη μοναξιά στα χέρια τους και με τις καλές τους πράξεις την έκαναν κομματάκια. Την κράτησαν στις χούφτες τους και τη σκόρπισαν στον αέρα. Κι εκείνη έγινε χιόνι που στόλισε τα χριστουγεννιάτικα δέντρα και αναβόσβησε τα λαμπιόνια. Από τότε, χάρη στην αγάπη των παιδιών, το «μαζί» στις γιορτές νικά το «μόνος», όπως το φως νικά πάντα το σκοτάδι. Και ζουν αυτοί καλά κι όλοι ΜΑΖΙ καλύτερα…
Στεύη Γ. Τσούτση
Συγγραφέας
